Listy mówią o ludziach więcej niż wielkie tomy uczonych analiz. Są okienkiem, przez które można zajrzeć w rejony ducha dostępne nielicznym, a czasami tylko autorowi czy autorce. Bywa, że list otwiera oczy temu, kto go pisze - pomaga mu zrozumieć, pojąć coś, z czego wcześniej nie zdawał sobie sprawy. Bywa też, że napisanie listu wymaga wielkiej odwagi odkrycia się, wyjścia z bezpiecznego pancerza, często z trudem budowanego przez wiele lat.Takie są listy, które publikujemy w trzeciej części naszej bestsellerowej serii "Gdzie się podziało moje dzieciństwo". Autorki i autorzy tych listów dokonują czegoś naprawdę wyjątkowego: w wielu wypadkach po raz pierwszy dzielą się z innymi swoim życiem, czasami tak trudnym i bolesnym, że nie sposób nawet to sobie wyobrazić. Ciągłe napięcie, strach przed przemocą, nieufność do siebie i do ludzi, niewiara we własne możliwości i we własną wartość - tę listę można by ciągnąć bardzo długo. Tym bardziej więc napisanie listu do redakcji, pokazanie siebie jako DDA zasługuje na miano Bohaterstwa, i to właśnie przez duże B.Autorkami odpowiedzi na listy są znakomite psychoterapeutki, specjalistki leczenia uzależnień: Wanda Sztander, Anna Dodziuk, Marzenna Kucińska. Nad każdym listem pochylają się z cierpliwością i głębokim zrozumieniem, są nie tylko terapeutkami - są również powierniczkami i przyjaciółkami. Ich odpowiedzi dają wsparcie nie tylko fachowe, ale też - czy nawet przede wszystkim - zwyczajnie ludzkie. Dziś jestem świadoma tego, że w moim dzieciństwie za dużo było łez, strachu, bólu, krzyku, nienawiści, kar i bicia. To wszystko wpłynęło na to, jaka jestem teraz, przekłada się na moje porażki. Czuję się beznadziejnie, chyba nie powinnam przyjść na świat! Jestem do niczego i zawsze taka byłam. Wiele razy myślałam o samobójstwie. W pewnym okresie okaleczałam się, ale nikt z mojej rodziny tego nie widział. Rodzice zawsze byli ślepi na moje problemy.Jeśli w przyszłości założę rodzinę (choć pewnie do tego nigdy nie dojdzie) i będę mieć dzieci, wychowam je najlepiej, jak będę potrafiła, otoczę je bezpieczeństwem, miłością i spokojem.Aleksandra Ja jestem DDA. Ojciec umarł i już się z nim rozliczyłam. Ukoronowaniem tego był sen, który miałam już po jego śmierci. Siedzimy na trawie - tylko on i ja naprzeciw siebie. On trzyma na kolanach miskę z jedzeniem. Bierzemy palcami po kawałeczku tego czegoś - raz on, raz ja - i jemy w milczeniu, patrząc sobie w oczy. Sytuacja, która za jego życia nie mogłaby mieć miejsca, zdarzyła się po jego śmierci.(...) Ciągle muszę od nowa uczyć się ufać sobie. Wiem, że bez przyjaciół nie poradziłabym sobie. Mąż nie był i nie jest dla mnie oparciem, ale od mojej przyjaciółki usłyszałam "Cokolwiek zrobisz, zawsze będę przy tobie". I wierzę jej. Sama codziennie razem z modlitwą powtarzam: "Cokolwiek zrobię, cokolwiek zdecyduję, nigdy nie zdradzę swojego serca".Basia

Pierwsza część bestsellerowej książki "Gdzie się podziało moje dzieciństwo. O Dorosłych Dzieciach Alkoholików ponownie w sprzedażyTo książka o tym, jak wygląda życie ludzi, którzy zostali pozbawieni bezpiecznego dzieciństwa. (...) Chociaż książka składa się z artykułów napisanych przez różnych autorów, wszystkie teksty łączy jedno przesłanie: zmiana jest możliwa. A jej początkiem może stać się zdobycie świadomości, jak minione doświadczenia wpływają na naszą teraźniejszość.- Kim są dorosłe dzieci alkoholików?- Co się dzieje w rodzinach alkoholików?- Jakie są typowe problemy dorosłych dzieci alkoholików?- Co się dzieje z dzieckiem alkoholika, gdy dorasta?- Gdzie i jakiej pomocy szukać powinni dorosłe dzieci alkoholików?Zasadniczą część książki stanowią teksty Marzenny Kucińskiej o dorosłych dzieciach alkoholików, ale dzięki temu, że uzupełniają je artykuły na temat uzależnień, problem DDA jawi się w szerszym kontekście. Poruszającym komentarzem do każdego rozdziału są opowieści dorosłych dzieci alkoholików, w których jak refren powtarza się zapewnienie: "Nigdy więcej nie dam się skrzywdzić!". Mam 30 lat, wspaniałego, kochającego męża i cudownego, mądrego syna. Jestem nieszczęśliwa. Dlaczego? Bo każdy mój dzień to walka. Budzę się i zasypiam z waleniem serca, czasem myślę, że słyszą je sąsiedzi za ścianą. Moje serce - pełne lęków, strachu, bólu, bezsilności.Gdyby kula ziemska była płaska, biegłabym tak długo, ażby mnie pochłonął wszechświat. I byłoby cudownie. Bez poczucia, że wszyscy na mnie patrzą i śmieją się, tak jakbym nosiła koszulkę z napisem: "Moi rodzice są alkoholikami i dlatego jestem nikim". Bez uczucia żalu i pytań: "Dlaczego tobie to się przytrafiło?".Jestem DDA - Dorosłym Dzieckiem Alkoholików. Od dwóch miesięcy leczę depresję. Mam nadzieję, że zrzucę kiedyś z siebie tę "koszulkę".Sylwia ze Szczecina No cóż, ciężko czyta się o czymś, co człowieka bezpośrednio dotyczy. Z książki dowiedziałem się, że jest wielu ludzi takich jak ja, którzy zostali wychowani w rodzinie nie całkiem normalnej i zmagają się z różnego rodzaju demonami przeszłości. Dorosłym Dzieciom Alkoholików książka na pewno pozwoli lepiej poznać siebie, zaś ich najbliższym zrozumieć pewne zależności i niezrozumiałe dotąd zachowania DDA.fragment recenzji z portalu lubimyczytac.pl (wpis z 1 lipca 2018) Chociaż książka składa się z artykułów napisanych przez różnych autorów, wszystkie teksty łączy jedno przesłanie: zmiana jest możliwa. A jej początkiem może się stać zdobycie świadomości, jak minione doświadczenia wpływają na naszą teraźniejszość.fragment recenzji z portalu www.psychologia.edu.pl

Według różnych szacunków w Polsce żyje od półtora miliona do nawet trzech milionów Dorosłych Dzieci Alkoholików. To często nasi najbliżsi: żony, mężowie, matki, ojcowie. To przyjaciele, znajomi, koledzy, kuzyni. Na zewnątrz mili, sympatyczni, kochający i pragnący miłości. Wewnątrz skażeni rozległą strefą cienia. Ta książka stawia wiele pytań dotyczących DDA. Odpowiadają na nie najlepsi specjaliści od uzależnień i ich terapii. Nie dają złotych rad, nie wypisują recept na wszystko. Służą natomiast pomocą- mądrą i cierpliwą. To książka nie tylko dla DDA- także dla ich bliskich i najbliższych. Bo ich też dotyka syndrom DDA. * Kim są Dorosłe Dzieci Alkoholików?* W jaki sposób dorastanie w rodzinach alkoholowych ukształtowało ich dorosłe życie?* Jakie są ich emocje, odczucia, doznania, wybory?* Dlaczego doświadczają tak silnego wstydu, lęku, smutku?* Czy powinny szukać pomocy? A jeśli tak, to gdzie i jakiej? Książka "Gdzie się podziało moje dzieciństwo część 2" jest zbiorem artykułów różnych autorów, które dotyczą uzależnienia od alkoholu, funkcjonowania rodzin z problemem alkoholowym i destrukcyjnego wpływu picia rodziców na dzieci - również wtedy, gdy stają się one dorosłe. Odczarowuje przekonania dotyczące nieuchronności wystąpienia syndromu DDA u wszystkich osób mających w dzieciństwie uzależnionego rodzica i neguje konieczność szukania przez wszystkie te osoby pomocy psychoterapeutycznej. Jednocześnie wskazuje na problemy wewnątrzpsychiczne i interpersonalne, występujące u części tych osób w dorosłym życiu, oraz opisuje drogi ich przezwyciężania. Publikacja godna polecenia do wnikliwej, analitycznej refleksji.Krzysztof BrzózkaDyrektor Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych